De Kecks op jubileum Hogeschool van Utrecht

Wat heeft een mens te zoeken op een reünie van een instelling die te groot is om er ooit enige verbondenheid mee gevoeld te hebben? Medestudenten van weleer wellicht? Alsof die zich zouden laten lokken door een op glanzend papier gedrukt programmaboekje en de verzekering dat er op een opvallende manier naar jaargenoten gezocht kan worden.

Dat was het dus niet. De enige reden om een toegangskaart te bestellen was een puur jeugdsentimentele. ’s Avonds speelde er een band waarvan ik jaren geleden een optreden bezocht in een zwartgeverfd jongerenhonk waar ik totaal niet op mijn plaats was maar voor de gelegenheid wel gedoogd werd. Aan de zanger van die groep wijdde ik iets minder lang geleden nog eens een column nadat ik hem in de trein zag zitten en te beleefd of te verbaasd was om tegenover hem te gaan zitten. Of misschien was ik wel te beschaamd over mijn keurige kleding en dito gelakte nagels die hartgrondig vloekten met zijn voorkomen.
Maar dit terzijde.

De Kecks kwamen en ik moest ze zien. De kinderen dus maar naar schoonmama gebracht en weer eens ouderwets de trein gepakt richting studiestad. De reünie was gelukkig wel om door te komen. Naast de vriendin waarmee ik had afgesproken waren er maar twee mensen die ik herkende. En godzijdank herkenden zij mij niet.
Aan het begin van het optreden bleef ik nog netjes naast mijn vriendin in het gras zitten. Maar toen Met Hart En Ziel werd ingezet kon ik me niet meer inhouden. De open plek rechts voor het podium lag daar speciaal voor mij. Ik moest daar gaan staan en dansen, zingen, lachen naar de mensen op het podium die daar speciaal voor mij hun uiterste best stonden te doen.
Helaas was Rob vervangen door een mij minder bekorende gitarist. Op uiterlijk vlak dan, muzikaal gezien deed hij beslist niet voor hem onder. En aangezien ik inmiddels getrouwd ben is elke mooie man minder die ik tegenkom alleen maar meegenomen.
Ze waren beter dan ooit, die Kecks. Meeslepender ook, en leuker, hartverwarmender als dat bestaat. Alleen de tweede stem van Rob miste ik zo nu en dan. Maar ja, een mens kan ook niet alles hebben.
Toch eens in de agenda kijken wanneer ze in de buurt komen. De Kecks zijn het waard om een avond lang uit de toon te vallen in een of ander zwartgeverfd jongerenhonk.