Eerder dit jaar gingen de Tröckener Kecks naar Italië om op te treden en nieuw materiaal te schrijven. Ruim een week verbleef de band aan het Lago Maggiore, iets ten noorden van Milaan. Met een vuistvol nieuwe songs, karrenvrachten verhalen en tal ven nieuwe vrienden kwamen ze terug.
Met een wilde trap houdt Gerben opruiming. De bal belandt op het dak van de kleedkamer. Weg is weg. De aanval voor deze keer afgeslagen. Het catenaccio keert in Nederlandse variant terug waar het ooit geboren is. We voetballen vijf tegen vijf, in de schaduw van de dorpskerk van Angera. Tegen BiOTT, de plaatselijke rockband en deze dagen onze gastheren. Nu echter onze tegenstanders.En alweer zijn ze in balbezit. Rob loopt hulpeloos voor zijn goal heen en weer. Zijn schorre stem weerklinkt over het sfeervol verlichte kunstgrasveldje. Met een ultieme krachtinspanning ranselt Rob een messcherp schot van Pietro, de sologitarist en goalgetter, uit de bovenhoek. Corner.
Ook in Italië is het 's winters koud. Fabricio, de slaggitarist en theatrale rechtsbuiten, neemt een hoekschop. Paniek in de zestien. Uitgeput staan Phil en ik bij de middenlijn. Lange tijd hebben we het beste gegeven. Maar wat doe je als het beste niet goed genoeg is?
Geslagen slaan we de verrichtingen voor ons doel gade. Theo heeft na een onoverzichtelijke scrimmage opeens de bal. Onmiddellijk duikt Massimo, de drummer en spelverdeler met een voetbalverleden dat hem tot in de hoogste regioen van de Italiaanse serie B heeft gebracht, op hem af. Phil loopt met zijn laatste krachten de diepte in, ruimte makend voor een dieptepass die hem nooit bereiken zal. We willen, dat staat buiten kijf...
Dat we uiteindelijk met maar twee doelpunten verschil verliezen mag als een overwinning worden gevierd. En dat gebeurt ook. 's Avonds, in de geluidsstudio die stillaan ons huis aan het worden is, worden de heldendaden van eenieder keer op keer met ruige penseelstreken neergezet. Vergeten is de uitslag, een heldenslag is het geweest. Daar is iedereen het roerend over eens. En het publiek de grote winnaar.
Heldendaden
Optreden in Italië. Die eerste avond in Cantina in Angera hadden we ons er misschien iets teveel van voorgesteld. Toen we aan de eigenaar vroegen wanneer de apparatuur zou arriveren, volgde slechts een glazige blik.
Deze avond in Seste Calendo is alles een stuk beter geregeld. Studiobaas Marco heeft voor een backline gezorgd en de aanwezige zanginstallatie is toereikend. Tijdens de soundcheck worden, om de acoustiek te verbeteren, vanuit de meest intieme hoeken van de stad lakens gehaald en tegen de muur gespijkerd. De klank is boven verwachting.
Teruglopend uit de pizzeria worden we zowaar herkend. Een moment vleien we ons met de gedachte dat we nu al, na slechts één optreden alhier, doorgedrongen zijn tot de harten van de bevolking. Daarna het tintelende genot dat na amper een week in Italië onze kennis van het Italiaans al zo goed is dat we het woordelijk verstaan. Gevolgd door de, voor ons licht teleurstellende, verklaring: Nederlanders.
Bij Il Glicine, het zaaltje waar we vanavond gaan optreden, aangekomen zien we dat er al behoorlijk wat publiek is. Erger nog, er zijn flink wat Nederlanders in de zaal. Er blijkt een internationale school in het stadje gevestigd. En een clubje ongetwijfeld Business Affiars studerende vrindjes van Reinout Baron van Ottenvanger of hoe men ook heten moge in die echelons, is ons op het spoor gekomen. Het Italiaanse deel van het publiek kijkt verbaasd naar wat zich even later voor het anders zo vredige podiumpje afspeelt. Wij ook. Tijdens ons optreden zingt het gezelschap onze teksten woordelijk mee. Nooit geweten dat bij de familie Baron van Ottenvanger op zaterdagavond de beentjes -hupsakee!- van de vloer gaan op onze muziek. Dat je naar Italië moet om daar achter te komen...
Langzaam maar zeker beginnen ook de Italianen zich te amuseren. Na afloop spreekt Stefano, de eigenaar, van de meest geslaagde avond ooit in zijn café gehouden. De uitleg van de plaatselijke journalist dat Stefano zoals elke Italiaan niet anders kan complimenteren dan middels dit soort overdrijving, tracht ik sindsdien te vergeten. Wij koesteren de gedachte dat Il Gicine in Sesto Calende aan onze voeten hebben gehad.
Het willige woord
De spierpijn van het voetballen is in gevecht met de hoofdpijn van gisteravond. Tot mijn genoegen zie ik dat ik niet de enige ben die een zware prijs betaalt voor de afgelopen dagen. We staan in de studio, plichtsgetrouw. Op de piano van Rob een stemmig stilleven. Overvolle asbak, een pakje sigaretten, shag, flesjes bier (gelukkig leeg), lucifers, aansteker, een fles water (gelukkig vol), een stapel papieren, een paar stiften, het stemapparaat.
De papieren zijn beduimeld, gescheurd, bekrast, verfomfaaid. Het zijn de nieuwe teksten, in Nederland geschreven om hier in Italië van muziek te worden voorzien. Eén tekst wacht nog op omlijsting. Jaloers op zijn voorgangers die stuk voor stuk zijn uitgegroeid tot een heuse songs. Sommigen groot en stoer, klaar voor de grote boze buitenwereld. Andere nog klein en kwetsbaar, nog niet op eigen benen. Maar elk van hen hunkerend naar een lang en vreugdevol leven. Trekkend van podium naar podium, in het veilige besef lid te zijn van een grote familie.
We staan rond de piano. 'Op De Vlucht' heet het lied dat we vandaag gaan maken.
"...de snijdende kou trekt als een mes door de stad
baant zich een weg naar mijn hart
de ijzige wind jaagt de mensen naar huis
daar is het veilig en warm
moederziel alleen loop ik god-weet-waarheen
op de vlucht voor wat ik net heb gezegd
Het is opvallend hoe snel een tekst zich kan voegen naar een gemoedstoestand. Alsof jij niet bent die een lied moet schrijven, maar dat het lied vindt dat het geschreven moet worden. En bereid zich te plooien tot die vorm die het beste resultaat schenkt. Geen betere bondgenoot dan het willige woord. Nauwelijks een uur nadat ik excuses aan het zoeken was voor het geval vandaag geen lied zou opleveren, is de kater verjaagd en de spierpijn niet veel meer dan een klein ongemak. Met de eendracht die is gegroeid in deze twee weken zelfgekozen afzondering hebben we Op De Vlucht binnen anderhalf uur rond.
We kijken elkaar aan, het zit erop. Zeven teksten zijn de voorbije dagen gepromoveerd tot zeven ware songs! Voor het emotieus wordt haal ik studiobaas Marco. Eerst het lied op tape. Ik loop zijn kantoor binnen en zie Fabio, de toetsenist van BiOTT, bladerend in zijn Italiaans/Engelse woordenboek. '...Greate songue....', zegt Fabio met een grijns van oor tot oor nadat de opname van Op De Vlucht is uitgeklonken. Hoewel we weten dat hij erop gestudeerd heeft en dus al op voorhand wist wat hij zou gaan zeggen, klinkt 't oprecht. '...You must stay, every day you write a better songue!...'. Wij beamen dat en feliciteren hem met zijn eerste Engelse zin.
Iedere dag een mooier lied.
Waarom dan in hemelsnaam terug naar Nederland? In de bar van Fabricio en zijn moeder drinken we een voorzichtig biertje. Het lange afscheid is begonnen. Van Bart en Mariëlle, vrienden uit Nederland met een groot huis en een groot hart. Van studiobaas Marco Brovelli en alle anderen. de sfeer in het restaurant laat zich het beste omchrijven als uitgelaten en de Grappa wedstrijd die bij de koffie gehouden wordt eindigt in een wederom welverdiende thuisoverwinning. '....You win the music, we win the rest!...' Marco heeft gelijk. Het is al laat. Kom, we gaan naar huis.
