Tussen Roskilde en Hazerswoude

Ach, zoiets overkomt je niet in Nederland...…

Het was niet meer dan een itempje in het journaal en een bericht in de dagbladen. Bij het jaarlijkse rockconcert in het Deense Roskilde vonden acht muziekfans de dood bij een optreden van Pearl Jam. Onder de voet gelopen, doodgedrukt tegen de hekken voor het podium. Bij het lezen van dit soort berichten, haal je je schouders op. Ach, zoiets overkomt je toch niet in Nederland. En na deze geruststellende gedachte ga je over tot de orde van de dag.

Wie regelmatig concerten bezoekt, weet dat het er in Nederland ook wel eens heftig aan toe gaat. Bij grote concerten staan echter mensvriendelijke hekken, waarachter een team van medewerkers klaar staat om in te grijpen. Pinkpop is een prima voorbeeld. Maar ook de Supertenttour van Normaal hanteert goede veiligheidsregels. Indien mensen voor aan het podium in de problemen komen door de drukte, de warmte of de drank worden ze direct door de security over het hek getild en overgedragen aan de EHBO.
Bij massa-evenementen is de kans op ongelukken groter dan bij de kleinere popconcerten en optredens. Toch gaan organisaties vaak - zonder het zelf te beseffen - lichtzinnig om met de veiligheid van het publiek. Want in Nederland gaat het toch altijd goed? Als frequent bezoeker van optredens van de Tröckener Kecks maak je heel wat mee. In de kleine zalen gaan de fans vooraan vaak behoorlijk tekeer. Daar is niets op tegen. Lekker uit je bol gaan bij een optreden van de band hoort er nu eenmaal bij. Maar is zeker niet van gevaar ontbloot, zoals zaterdag bleek in Hazerswoude.
Stekpop, het jaarlijkse festival in dit Zuid-Hollandse dorp, dat vooral bekendheid geniet omdat tafeltennisster Bettine Vriesekoop er opgroeide, is een leuk festival. Een kleine tent, twee supportacts en de Kecks. Een affiche, die enkele honderden mensen lokt. De tent is dan ook goed gevuld.

Zoals altijd nemen we plaats aan de rand van het podium, deze keer afgeschermd door dranghekken van de gemeente. De bekende hekken voor evenementen en wielerwedstrijden. Met van die uitstekende steunen, waarover je behoorlijk kunt struikelen. Hekken die eigenlijk bij concerten verboden moeten worden. Maar wie verwacht er nu dat er een ongeluk gebeurt? Dat de feestvreugde vooraan niet ontaard in ongemakken, is in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van het publiek. Organisatie en band hebben er weinig grip op. Het is al dikwijls voorgekomen dat Rick de Leeuw het publiek tot de orde roept. Of een concert stil legt. Zoals enkele jaren geleden in Vlissingen, toen een fan gestrekt ging en per ambulance moest worden afgevoerd. In Hazerswoude was het lang gezellig. Tot aan het einde van het concert. Een twintigtal, onder invloed van alcohol, vond het nodig wel heel wild te gaan springen. De sport was om mensen in de rug te lopen, ze opzettelijk ten val te brengen. Daar kun je je redelijk tegen wapenen door zeer alert te blijven, maar toch gaat het soms mis. Al krijg je de gevolgen pas mee, als je per ongeluk bij de EHBO binnen komt. Zoals in Hazerswoude.

Zaterdag was mijn wederhelft het slachtoffer. Ze werd ineens ruw tegen het hek gedrukt. Haar pink kwam klem te zitten tussen het hek, een bloedende wond was het gevolg. Dus even naar de EHBO. Die op dat moment al twee slachtoffers had. Een jongen met een bloedneus en wellicht een lichte hersenschudding, werd behandeld. Een ander had zijn pols gekneusd en deze was vakkundig ingepakt. Beiden kregen het advies een dokter te consulteren.
Ach, deze kwetsuren vallen onder de noemer rook- en waterschade, maar toch. Stel dat iemand in het gedrang gestrekt gaat en met zijn hoofd op een van die gemeen uitstekende steunen van een dranghek terechtkomt? Ongewild en zeker ingegeven door de recente tragedie in Denemarken sta je toch even stil bij de mogelijke gevolgen van onbeheerst gedrag van een deel van het publiek. Het is daarom zeker geen overbodige luxe dat organisatoren van festivals het hoofdstuk veiligheid, dat ongetwijfeld in het draaiboek is opgenomen, gaan herschrijven. Meer veiligheidsmensen in de buurt van het podium, veilige dranghekken... Voor sommigen lijkt dit overbodig en vinden ze het bovenstaande geneuzel. Maar het aloude gezegde leert dat voorkomen, beter is dan genezen.

Wie de Kecks de laatste weken bezig ziet, ziet overigens een vermoeid ogend team. Niet alleen het vijftal op de bühne, maar ook de crew voelt de drukte van de afgelopen maanden. Daarom is het klasse, dat de optredens er niet onder lijden. In Hazerswoude leverden de Kecks opnieuw vakwerk af, hetgeen het wilde enthousiasme van het publiek voor een groot deel verklaart. Zelfs het geluid in de tent, waarover de bandleden niet volledig tevreden waren, was van een acceptabel gehalte.
Een dag later, op het deels verregende Spijkpop (gelukkig was het droog toen de Kecks speelden), was het opnieuw genieten. Ook al viel de belangstelling voor het gratis toegankelijke festival tegen; de Kecks gingen er een uur vol tegenaan. En Rick had tijdens het openingsnummer 'Altijd voor het Eerst' de lachers op zijn hand, omdat zijn gulp openstond. Maar dit euvel werd snel verholpen en had geen negatieve invloed op de inspiratie. Keer op keer slaagt de band erin een nieuw publiek voor zich te winnen. Dat is een gave en het levert nieuwe zieltjes op.

De tussenbalans van het Kecksjaar 2000 slaat dan ook positief uit. Vanaf februari tot en met eind juli speelde de band gemiddeld drie keer per week, soms twee keer op een dag. De cd >TK is daar mede debet aan. De concerten stonden ook voor een groot deel in het teken van de nieuwe schijf en dat is terecht. Maar nu >TK is ingeburgerd, mag er na de zomervakantie, die voor de Kecks op 24 juli begint, best wat meer ruimte komen voor de oude nummers, die in de laatste weken overigens wat vaker op de setlijst kwamen. Een beetje afwisseling kan geen kwaad. En, niet onbelangrijk, het publiek hunkert naar de klassiekers.
Al met al benieuwd naar wat de tweede helft van het jaar brengt. En een oprecht bedankje aan het adres van Rick, Theo, Gerben, Phil en Rob, die ons heel wat aangename uurtjes hebben bezorgd. Een woord van dank ook aan de vaste medewerkers Frits, Buffel, Ronnie, Aniet en Linda. Altijd in de weer, maar ook altijd tijd voor een gezellige babbel. De band mag zich gelukkig prijzen met zo'n team.