Nederland is de Derde Wereld van de popmuziek

Het is maar hoeveel waarde je eraan hecht, maar als we de BV Pop en aanverwante belangenorganisaties moeten geloven is de op 12 januari uit te reiken Popprijs `de meest prestigieuze prijs voor de Nederlandse popmuziek'.

Traditioneel vindt de bekendmaking van de winnaar(s) plaats tijdens het festival Noorderslag in de Oosterpoort in Groningen. En de traditie wil eveneens dat de uitslag bij voorbaat omstreden is.
Illustratief was de reactie van een van 's lands grootste popfotografen toen vorig jaar bekend werd gemaakt dat de Popprijs 2000 naar Arling & Cameron ging. Hij had heel wat artiesten voor zijn lens gehad, maar kende dit duo niet.
Dom van hem of een misrekening van de jury, die de `band of artiest die de grootste jaarlijkse bijdrage leverde aan de Nederlandse popmuziek'? Weinig mensen weten het, maar Arling & Cameron maakten in 2000 een prachtige cd met denkbeeldige filmmuziek.
Er is nog iets dat de keuze rechtvaardigt: Arling & Cameron is een van de zeldzame Nederlandse acts die je in een buitenlandse platenzaak nog weleens tegenkomt.

Nederlandse popmuziek blijft op het internationale toneel een marginale rol spelen. Waar zijn de tijden gebleven van Golden Earring, Shocking Blue, George Baker Selection, Tee-Set en Mouth & MacNeal? Afgezien van snelle hitsuccessen van Vengaboys of Alice Deejay hoort Nederland tot de Derde Wereld van de popmuziek.
Ook 2001 heeft op internationaal gebied weinig opgeleverd. Van de internationale ambities van Ilse DeLange horen we niets meer. Anouk keerde teleurgesteld terug uit Amerika. Het succesverhaal van Jody Bernal bereikte de latijnse groeimarkt in de VS niet. Er verschenen uitstekende cd's van Solex, Johan, Travoltas, Kane, maar geen mens over de grens die het opviel.

Zou het Nederlands product niet goed worden gepromoot of moeten we ons internationaal gezien neerleggen bij een alsmaar groeiende dominantie van de Amerikanen?

Aan de zeskoppige jury - die met journalist Gijsbert Kamer en voormalig recensent Gert van Veen dit jaar een wel erg hoog Volkskrant-gehalte heeft - de ondankbare taak een winnaar aan te wijzen.

Want wie ze ook kiest, de beslissing is altijd de verkeerde. Goed beschouwd zou de Popprijs 2001 naar de bedenkers van het programma Starmaker moeten gaan. In een tijd dat de realitysoaps zichzelf overbodig hebben gemaakt, breekt een programma rond jonge muzikanten in opleiding records in kijkcijfers. K-Otic is een feit.

Een van de zangeresjes van de groep heet Sita en daarvan ging afgelopen maandag de eerste solo-cd in première. Platenzaken gingen er 's avonds voor open. Ze werd langs Free Record Shops vervoerd. En bij de Oranje-bruiloft zingt zeet de winnaar van'97 Marco Borsato, het Nationale Lied.

Aangezien de prijs van Borsato al met het nodige boegeroep en biergegooi gepaard ging - te commercieel vond het publiek - en gezien de samenstelling van de jury is het ondenkbaar dat de Popprijs van 2001 naar een groep of artiest gaat die zich ter rechterzijde van hem bevindt.

Wie er dan overblijven, Joost mag het weten. Het duo Twarres is als laatste toegevoegd aan het programma, maar is één Friestalige nummer 1-hit in België al genoeg?

Kane heeft eveneens goede papieren, maar ook hier geldt dat een goede tweede cd een nogal magere score is voor de meest prestigieuze prijs.

Bløf heeft alles mee: deze week verschijnt een nieuwe cd, geïntroduceerd met drie uitverkochte concerten in Paradiso. Bovendien bestaat de band in 2002 tien jaar en leverde de groep afgelopen jaar een overlevingsstrijd na de dood van drummer Chris Götte. Juist daarom zou je nu al unaniem moeten besluiten dat de prijs van vólgend jaar naar Bløf gaat.
Als de jury slim is, kiest zij ditmaal voor de Tröckener Kecks, een van de beste en meest onderbelichte live-bands die de Nederlandse popmuziek de afgelopen twee decennia heeft gekend. Met één belangrijk voordeel: de groep bestaat niet meer. En dat scheelt weer een hoop weggegooid bier.