Het zal zo'n jaar of 12 geleden zijn, dat ik besmet raakte met het Kecks-virus. Bij mijn neef hoorde ik "1 op 1 miljoen" en ik was verkocht. Sindsdien lopen de Kecks zo'n beetje als een rode draad door mijn leven. Als ik mijn oude schoolboeken nog eens doorblader, kom ik op bijna ieder leeg plekje wel teksten van ze tegen en als ik me tegenwoordig tijdens een saaie vergadering mijn gedachten er niet bij heb, zie ik dat de pen in mijn hand zinsneden uit oude nummers gaat vormen.

Een voordeel van al deze teksten uit je hoofd kennen, is dat je ze bij tijd en wijle nog wel eens kunt gebruiken als je even niet weet wat je tegen iemand moet zeggen. Als je daarna aangeeft, dat het een songtekst van de Tröckener Kecks is, wordt je met een nietszeggende blik aangekeken. Heel soms bazelt men nog iets als, o ja, die oude punkband, bestaan die nog?
Naast de prachtige teksten is en blijft de Kecks een echte live-band. Helaas komt het er bij mij (lang) niet meer zo vaak van als vroeger, maar een keer of twee per jaar moet ik toch echt naar een Kecks-concert. Ik merk, dat deze avonden een soort van evaluatie-momenten in mijn leven vormen. Wat sommige mensen hebben met "oud en nieuw" heb ik met concerten van de Kecks ("wat heb ik eigenlijk allemaal gedaan sinds het vorige concert?").

Donderdag 28 januari was het dus weer eens zover: Op bezoek bij mijn broertje in Nijmegen en 's-avonds de Kecks weer eens zien. Ofschoon het redelijk druk was, was de zaal niet echt sfeervol te noemen. Waarschijnlijk kwam het door het podium, wat zich op 2,5 meter hoogte (boven de toiletten) bevond. Ik dacht dat er al een tijdje een landelijk verbod op het laten optreden van bands op deze draken van podia van kracht was, maar in Nijmegen is dat klaarblijkelijk nog niet doorgedrongen.
In het voorprogramma speelde "Volop Violen". Op de goede intenties en het nog wel aardige titelnummer na, vind ik het niet de moeite waard om hier nog veel woorden aan vuil te maken: misschien dat ze als voorprogramma van Rob de Nijs of van Henk Westbroek beter tot hun recht komen.

En toen kwamen de Kecks. Ik geef eerlijk toe dat ik even benieuwd was hoe de nieuwe gitarist (Phillip Tilli) zich zou houden, maar na 15 minuten wist ik het al: Phil is een meer dan volwaardige vervanger van Rob. Er zijn weinig Nederlandse gitaristen, die ingetogen en in dienst van de band toch hun klasse kunnen etaleren: Phil had z'n sterke solo's daar niet voor nodig.
Na eerst een aantal nieuwe(re) nummers gespeeld te hebben, kwam de sfeer er al snel goed in. En toen de trein eenmaal op gang was, was er ook geen houden meer aan. Ik heb de setlist niet meer in mijn hoofd maar nummers als "feest van de gemiste kansen", "geen tijd te verliezen", "zaterdagavond", "souvenir", "twintig jaar geleden meisje" en "waaklied" werden afgewisseld met nieuwe nummers en klassiekers als "nu of nooit", "1 op 1 miljoen" en "zonde van de tijd". Ook waren er rustmomenten met ingetogen ingezette versies van "kom terug Rosa" en "achter glas", waarbij de hese stem van Rick bijna niet boven de zaal uitkwam. Na bijna twee uur spelen kwam er een eind aan het rockende feest der herkenning, waarna de dampende zaal het overbekende thema uit "tango aan zee" aanhief. Na drie (!) toegiften, waarbij voor het laatste toegift Theo uit z'n toko moest worden getrokken, werd geheel in stijl afgesloten met een extended version van "tango aan zee".

De Kecks hebben voor mij in ruim 2,5 uur swingende rock overtuigend bewezen, dat ze live nog steeds tot de absolute top van Nederland behoren. Na bijna 20 jaar "in het circuit" hebben ze absoluut niets aan kracht ingeboet: sterker nog, de oude nummers staan nog steeds en klinken harmonieuser en voller dan ooit!
Samen met het soms wat minder bezielend klinkend nieuwer materiaal vormt dit een optimale mix voor een avond intens uit je dak gaan met een 5-tal pure, ongekunstelde en overtuigende muzikanten.
En als ik tot slot Rick nog even mag citeren: "Ik hoop dat er nog vele van deze prachtige avonden zullen volgen, want dan is er met mijn leven niets aan de hand".

Rights reservated ой by Arjen.