recensie van de concerten van 4 en 5 mei in Zoetermeer, Assen en Almere, door Richard Thannhauser

Binnen 24 uur van het ene in het andere uiterste

Dodenherdenking, bevrijding en Kecks
Almere, even na elven. Het Marktplein stroomt langzaam leeg, de vertrekkende massa wordt begeleid door een spetterend vuurwerk na een lange dag muziek. Lachende gezichten achter de coulissen. Vijf bezwete Kecks genieten van de loftuitingen na een lange, vermoeiende dag. Een biertje zorgt voor wat verkoeling, knorrende magen smeken om voedsel. Het is de keerzijde van de roem die op bevrijdingsdag 2000 twee hoogtepunten kende.
Aan het einde van de middag speelden de Tröckener Kecks Assen plat, maar Almere spande de kroon. Volgens de organisatie waren ruim 20.000 mensen getuige van het slotstuk van een lange, mooie dag.
Op het podium refereerde Rick de Leeuw aan het feit, dat het precies twintig jaar geleden is, dat de Kecks het levenslicht zagen. Het was de tijd van punk en puur. Pak een instrument, speel wat voor de vuist weg. Het is nog slechts een herinnering, want niemand kan twintig jaar geleden hebben gedacht, dat de band zo'n ontwikkeling zou doormaken. Sluitstuk op Bevrijdingspop in Almere, waar de band in haar eeuwig durende toer door Nederland nota bene nog nooit had gespeeld.

Anderhalf uur eerder was er sprake van enige nervositeit. Gillende tienermeisjes smachtten naar Abel, commercieel slim gestuurd tieneridool in dit nieuwe millennium. Achter de coulissen kijken de vijf Kecks af en toe om het hoekje. Zullen die mensen ook blijven staan als de Kecks het roer van de Brabander overnemen? Of stroomt het Marktplein voortijdig leeg? De angst blijkt ongegrond, want op een paar bakvisjes na blijft iedereen staan. En nog belangrijker: het enthousiasme is groot. Zowel op het plein als op het podium.
Waar zelfs Rob van Zandvoort zijn vaste stek even verruilt voor een plaats aan de rand van het podium.
,,Dit is mooi'', zegt de toetsenist later. ,,Daar doe je het voor. We zijn gewend ons op het podium helemaal te geven en als je er dan zoveel voor terugkrijgt. Te gek gewoon.''

De vermoeidheid staat op de gezichten geschreven. Het is ook niet niks. Drie optredens in 24 uur, kriskras door het land. Het begon aarzelend op donderdagavond 4 mei, de dag waarop Nederland traditioneel de oorlogsslachtoffers herdenkt. De Boerderij in Zoetermeer blijft deze avond opvallend leeg. Pakweg honderd mensen zijn op de Kecks afgekomen en dat is wennen in de jongste zegetocht door Nederland. Want sinds het uitkomen van >TK trekken de Kecks vrijwel overal volle zalen. In het gloednieuwe jongerencentrum, waar de akoestiek overigens van een prima niveau is, doen de vele lege plekken onwerkelijk aan. De aanwezigen raken snel in de greep van de dynamiek op het podium, want volle bak of bijna lege zaak; de band geeft zich volledig. ,,We hebben lekker gespeeld'', blikt Rob van Zantvoort terug. Inderdaad, aan de Tröckener Kecks heeft het niet gelegen.

De dag van de vrijheid, 5 mei, gaf een heel ander beeld te zien. Al vroeg in de middag arriveert de band in Assen, waar het even schrikken is als de dagplanning bekend wordt gemaakt. De Kecks zouden rond 17.30 uur beginnen, maar aangezien het programma traditioneel uitloopt, dreigt een probleem. Om 22.00 uur moet de band immers in Almere klaarstaan. En aangezien de hele boel na het optreden nog moet worden ingepakt en overgebracht naar het stukje Amsterdam in de polder, dreigt tijdnood. De organisatie toont zich coulant en zorgt ervoor dat de Kecks ruilen met The Wounded.

Al ruim voor het optreden heeft Theo Vogelaars zijn stekkie in de stand ingenomen. De bassist, verantwoordelijk voor de merchandising, geniet met zijn assistente Aniet van het zomerse zonnetje. Mooi moment om eens even stil te staan bij Bevrijdingsdag. Dat 5 mei al lang niet meer een dag is, waarop het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt gevierd, is de Brabander ook niet ontgaan. Maar toch?
,,Op de één of andere manier is er toch altijd de link met de Tweede Wereldoorlog. Dat zal altijd wel zo blijven'', zegt hij. Het thema dit jaar is 'Vrijheid geef je door'. Vogelaars doet het op zijn eigen manier. ,,Door muziek te maken. Muziek is voor mij de totale bevrijding. Je kunt er je emoties en agressie in kwijt.'' Maar wat is vrijheid: ,,Vrijheid is doen en laten wat je wilt. En op deze dag sta je ook even stil bij het verleden dat je nooit mag vergeten. Dat er andere thema's op Bevrijdingsdag aan de orde komen is een goede zaak.''

Veel vrijheid is er voor de band niet bij. Het is jagen om twee afspraakjes na te komen. ,,Normaal hoeft dat van mij niet zo'', zegt Theo Vogelaars. ,,Al is het op een dag als vandaag niet zo erg om twee keer te moeten spelen. ,,Omdat het een functie heeft. Zwaar is het wel. Opbouwen, spelen, afbreken, eten en weer op reis naar het volgende podium. Het lijkt wel een zware wielerwedstrijd.''
Er zitten ook positieve kanten aan. ,,Het is een ideale test of de machine soepel loopt onder deze omstandigheden'', zegt Vogelaars. Dat is het geval, want de professionele crew is zo goed op elkaar ingespeeld, dat alles volgens plan verloopt. Nou ja, alles? Het eten schiet er bij in, want pas om kwart over zes is 'Ik denk nooit meer aan jou' de afsluiter in Assen. Dus vlug even opfrissen, spullen inladen en als een speer naar Almere. Waar de organisatie vriendelijk en behulpzaam is. Maar de zoektocht naar koffie en een hapje is tevergeefs.

De Tröckener Kecks klagen niet snel. Zeker niet als je je voor zo'n grote mensenmassa mag profileren. Het publiek in Almere is nog enthousiaster dan in Assen. Voor het podium is het een gedrang van jewelste. De security voorkomt problemen door kleine kinderen uit het gedrang te plukken en voor de dranghekken te stallen. Opnieuw blijkt dat de lekker in het gehoor liggende nummers als 'Zou je niet tegenstaande....' en 'Zon sprong aan' snel opgepikt worden door de deinende mensenzee. En dat het vaste oudje 'Met hart en ziel' ook hier een feest van herkenning is. Hoogtepunt blijkt opnieuw 'De Jacht'. Met het inmiddels bekende geïmproviseerde intro, verzorgd door Gerben Ibelings, Theo Vogelaars en Phil Tilli. Op elk concert klinkt het weer anders. De dreigende bas van Theo, het heftige tromgeroffel van Gerben en de jankende gitaar van Phil zwepen het publiek op. Een opstootje dreigt als het ruige deel van het publiek het aan de stok krijgt met mensen, die niet gesteld zijn om gooi- en smijtwerk. Hoog vanaf het podium sust Rick de Leeuw de gemoederen. Zoals hij eerder in Assen de muziek had stilgelegd, omdat iemand een baby te dicht bij de speakers hield. ,,Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat dat kind doof wordt door mijn stemgeluid'', sprak hij vermanend.
Het hielp, zoals later. Op die mooie, zwoele en vooral onvergetelijke avond in Almere.

Leesvoer